خوبی و بدی

بدی چیست؟! به جز خوبی که از گرسنگی و تشنگی خود رنج می کشد؟

شما هرگاه که با خویشتن خویش یکی باشید خوبید. شما آنگاه خوبید که بکوشید از خود بدهید, در گفتار خود تماما آگاه باشید و با عزم تمام و گامی استوار به سوی مقصد خود بروید

خوبی شما در خواهشی ست که از برای رسیدن به خویشتن بزرگ خویش دارید و این خواهش در همه شما سرشته است. اما نزد پاره ای از شما این خواهش رود خروشانی ست که شتابان بسوی دریا می رود و رازهای کوهساران و نغمه های بیشه زاران را با خود می برد. نزد پاره ای دیگر این خواهش جوی همواری ست که خود را در پیچ و تاب هایش از یاد می برد و در رسیدن به ساحل دریا درنگ می کند

"برگرفته از کتاب "پیامبر" نوشته "جبران خلیل جبران

******************************

قول داده بودم درباره خوبی و بدی و جایگاهشون در دین بنویسم. این رو قبول دارین که سرشت انسان ذاتا خوبه و طالب نیکی کردن؟ پس چی میشه که گاهی آدمها بدی می کنند؟ اصلا تعریف خوبی و بدی چیه؟ مطلق اند یا نسبی؟

به نظر من خوبی اون چیزیه که سودش بیشتر از ضررشه, هم به خود آدم سود میرسونه و هم به دیگران و بدی هم عکس اینه. البته گاهی اوقات خوب نبودن لزوما به معنی بد بودن نیست. خوبی و بدی نسبی اند اما در روش, نه در اصل, بگذارید با مثال منظورم رو واضح بیان کنم, مثلا اکثر ما کمک کردن به دیگران رو بعنوان یک کار خوب مد نظر داریم منتها شیوه کمک کردن همیشه یکسان نیست. شما حتی اگر بخواهید به یک فردی که محتاج هست کمک کنید همیشه کمک مالی مفید نیست, چه بسا اون کمک مالی ضرر هم داشته باشه و کمک فکری مفیدتر باشه. اما این تفاوت شیوه در خوب بودن اصل تغییری ایجاد نمی کنه یا مثلا همین پدیده بدگفتن پشت سر دیگران یا در اصطلاح غیبت, شاید یک جمعی که دور هم میشینند و غیبت می کنند کلی هم بهشون خوش بگذره اما مساله اینجاست که وقتی از آدمی بدگویی می کنیم هم دید شنونده رو نسبت به اون شخص بد می کنیم و هم این حس بد درون خودمون تقویت میشه. نمی دونم شما هم چنین تجربه ای داشتین یا نه که وقتی احساس بد نسبت به دیگران درون آدم به وجود میاد حس میکنه از اون پاکی درونیش کم شده, من که اینطوریم. اما گاهی برای اینکه یک نفر رو در روابطش با یک نفر دیگه راهنمایی کنید مجبورید بدیهای اون فرد رو هم بگید. یا دزدی(نمی خوام گیر بدم), اگر کل دنیا هم با این کار حال کنند (که البته غیر ممکنه) بازم این کار نظم اجتماعی رو به هم میزنه و باعث میشه کار کردن و تلاش و لذت بی معنی بشه. این مورد رو فکر نکنم نسبی باشه! جایگاه این خوبی و بدیها در دین هم دقیقا همینه البته اگر بخواهید براساس نظر روحانیونشون بررسی کنید ممکنه اینطور نباشه. اما به نظر من اون قوانین هم تابع مکان و زمان میشه و اصلا غیرممکنه که موجودی که زندگیش اجتماعیه و این جوامع هم از لحاظ فرهنگ و تمدن متفاوتند و در حال تغییر بتونه از شیوه های ثابتی در زندگی استفاده کنه

اون چیزی که باعث میشه این انسانهای ذاتا خوب, بد بشن اینه که اولا توانایی ها و ارزشهای خودشون رو خوب نشناختند و دوما غیر قابل هضم بودن تناقضاتی که در جامعه دیده میشه و نظریه بدی در مقابل بدی و از همه مهمتر خودخواهی, خودخواهی, خودخواهی غلط. میگم غلط چون معتقدم بهترین شیوه خود دوست داشتن خوبی کردنه

من خودم حوصله پستهای زیادی طولانی رو ندارم برای همین سعی کردم مختصر و مفید بنویسم امیدوارم تونسته باشم منظورم رو واضح بیان کنم