فردا هم روز دیگری ست

کسی به فکر گل ها نیست
کسی به فکر ماهی ها نیست
کسی نمی خواهد
باور کند که باغچه دارد می میرد
که قلب باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می شود
و حس باغچه انگار چیزی مجرد است که در انزوای باغچه پوسیده ست
حیاط خانه ما تنهاست
حیاط خانه ما در انتظار بارش یک ابر ناشناس
خمیازه می کشد
و حوض خانه ما خالی ست
پدر می گوید: از من گذشته است
من بار خود را بردم
و کار خود را کردم
و در اتاقش از صبح تا غروب
یا شاهنامه می خواند
یا ناسخ التواریخ
پدر به مادر می گوید
لعنت به هرچه ماهی و هرچه مرغ
وقتی من بمیرم دیگر
چه فرقی می کند که باغچه باشد
یا باغچه نباشد
مادر تمام زندگیش
سجاده ایست گسترده
در آستان دوزخ
مادر همیشه در ته هر چیز
دنبال جای پای معصیتی می گردد
و فکر می کند که باغچه را کفر یک گیاه
آلوده کرده است
مادر در انتظار ظهور است
و بخششی که نازل خواهد شد
برادرم به باغچه می گوید قبرستان
برادرم به اغتشاش علف ها می خندد
برادرم به فلسفه معتاد است
برادرم شفای باغچه را
در انهدام باغچه می داند
او نا امیدیش را هم
مثل شناسنامه و تقویم و دستمال و فندک و خودکارش
همراه خود به کوچه و بازار می برد
و خواهرم که دوست گل ها بود
و حرف های ساده قلبش را
به جمع مهربان و ساکت آن ها می برد
او خانه اش آنسوی شهر است
او در میان خانه مصنوعیش
با ماهیان قرمز مصنوعیش
و در پناه عشق شوهر مصنوعیش
و زیر شاخه های درختان سیب مصنوعی
آوازهای مصنوعی می خواند
و بچه های طبیعی می سازد
من از زمانی
که قلب خود را گم کرده است می ترسم
من از تصویر بیهودگی این همه دست
و از تجسم بیگانگی این همه صورت می ترسم
و قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
و ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می شود

فروغ فرخزاد

*
یک سال پیش، حضور سربازان چکمه پوش و تانک های زره پوش را در شهر، خواب دیدم. می ترسم از اینکه خوابم تعبیر شود. در این چند شب کابوس دست از سرم برنمی دارد. گفتی من را با این مردم نسبتی نیست، من را نیز. اما با انسانهایش چرا. با کودکانش نیز، وبا آنان که برای آزادگی و انسانیت نوشتند، فریاد زدند، کتک خوردند، حبس کشیدند، آب شدند و مردند.مرا با اینان نسبت است و می دانم که تو را نیز هست
از شنیدن و خواندن و گفتن این همه اما و اگر وشاید خسته ام. فردا هم روز دیگری ست. و راهی دراز در پیش. باید محکم بود و پرانرژی و امیدوار. باید کار کرد، کار
پ.ن: می دونم که تو جدی نگفتی این حرف رو اما من گفتم برای اونایی که واقعا خودشون رو از همه جدا می دونند