آرامش در حضور مشکلات

انتظار، این اولین حسیه که با دیدن جاده در من بوجود میاد. فکر نکنم نیازی به توضیح باشه چون تعبیر هرکسی برمی گرده به خاطره یا ذهنیتی که از اون تصویر داره یا موقعیتی که درش قرار داره. اما جالب بود که فقط دو نفر تقریبا حس نزدیک داشتن

وقتی آدم درگیر اسباب کشیه، تازه هنوزم اوضاع خونه لنگ در هواست، بعد مجبوره تا 10 روز دیگه هم 2 تا کار تحویل بده، تو خونه هم بنایی باشه، مامان بزرگش هم تو بیمارستان باشه و مامانش هم کلی اعصابش خورد باشه، تازه دغدغه های فکری مربوط به اجتماعش رو هم داشته باشه، برای اینکه آرامش داشته باشه تا حداقل به استرس بقیه اضافه نکنه، چکار می تونه بکنه؟
می تونه بزنه به سیم آخر و کلی خل وچل بازی در بیاره و هرهر به همه چی بخنده می گن خنده بر هر درد بی درمان دواست، می تونه این وسط کتاب " ضد یادها"ی " مسعود بهنود " رو تموم کنه، می تونه آشپزی کنه تا بعد از کلی اثاث جابجا کردن از خوردن یک غذای خوشمزه لذت ببره و با آرامش آشپزی حال کنه، می تونه وبلاگش رو آپدیت کنه و وبلاگ دوستاش رو بخونه، دیگه ... امممممم