رفت

تا قبل از دانشگاه حداقل هفته ای 4 – 5 شب رو باید می رفتم خونه شون. آخر هفته ها و تعطیلات تابستون رو هم که حتما باید شب پیششون می موندم. دانشگاه که قبول شدم آخر هفته ها که میومدم با اینکه دو روز بیشتر نبودم باید حتما یک روز رو می رفتم پیششون. مادربزرگم همیشه می گفت توی نوه ها عاطفه محبتش از همه بیشتره. روزهای دانشگاه هروقت می خواستم برم تهران با کلی خوراکی های جورواجور بدرقه ام می کردن. شب چله ها را با همون آجیل های بدرقه ای با بچه ها می گذروندیم. همیشه می دونستیم که هروقت بریم خونه پدربزرگ یک جعبه بستنی قیفی پاک توی فریزر انتظارمون رو می کشه. چه شب هایی که با قصه ها و نقل خاطرات مامان بزرگ صبح کردم. خاطره ها یکی یکی توی ذهنم مرور می شن
چهار سالی می شد که مامان بزرگ دچار آلزایمر شده بود. همه آدم هایی که در گذشته ش بودن و خیلی هاشون مرده بودن جلوی چشمش جون گرفته بودن و اطرافیانش رو با نام اون ها خطاب می کرد. خیلی وقت بود که به خاطر آرتروز پا نمی تونست خوب راه بره اما هنوز هم حاضر نبود کسی توی کارها کمکش کنه. از 3 سال پیش که پدربزرگ رفت کم کم رو به خاموشی گذاشت. کم تر حرف می زد. یواش یواش دیگه نتونست راه بره. این اواخر دیگه نه تحرک داشت نه حرف می زد و نه غذا می خورد. فقط درد می کشید. هفته پیش اون هم رفت و برای ما یک دنیا خاطره باقی گذاشت

وقتی خبر رفتنش رو دادن خوشحال شدم. نگید سنگدلم. خوشحال شدم چون دوستش داشتم و نمی خواستم اینقدر درد و رنج بکشه. چون می دونم که هیچ کدوم از ما آدم های مغرور حاضر نیستیم یک روزی اینقدر ضعیف بشیم. چون می دونم مامان بزرگی که حاضر نبود حتی بچه هاش توی کارها کمکش کنن اینطور ناتوان شدن رو دوست نداشت. اما حالا رفت و از همه این سختی ها و دردها آزاد شد. روحش شاد