لذتِ باورِ مرگ

مرگ، تنها واقعیتی که در مورد همه انسانها، فقیر و غنی، کوچک و بزرگ، پبر و جوان، زن و مرد، خوب و بد، همه و همه مشترک است. تقریبا 99% آدم ها از این کلمه سه حرفی گریزانند. حرف زدن راجع بهش رو دوست ندارند چه برسه به فکر کردن. یادآوریش رو مایه غم و اندوه و ناامیدی می دونند و حتی گاهی علنا اعتراف به ترس از مرگ می کنند. اما من فکر می کنم اگر با مرگ به عنوان واقعیتی که هر لحظه ممکنه رخ بده روبرو بشیم اونوقت تمام تلاشمون رو می کنیم که کوچکترین فرصت ها و لحظات رو برای لذت بردن از دست ندیم. به غم و غصه بگیم جل و پلاسش رو از زندگیمون جمع کنه و بره. می تونیم زندگی سرشار از لذت های ناب داشته باشیم، حتی اگر عمر این زندگی لحظه باشه. لحظات برگشت ناپذیرند چون من همیشه من نیستم
این نوع نگرش به انسان شجاعت و شهامت میده. شهامت خود بودن. رها و آزاد بودن. دوست داشتن. لذت بردن. شجاعت بیان. بیان قشنگ ترین جمله دنیا. دوستت دارم
یاد صادق هدایت و نوشته هاش افتادم که آدم ها معتقدند باعث افسردگی و ناامیدی میشه اما من معتقدم آدم می تونه از آثار هدایت انگیزه زندگی پیدا کنه چون می بینه شرایط تا چه حد ظرفیت بد شدن داره