شبانه

ساعت 1:15 نیمه شبه. همه خوابند. هرچی غلت می زنم خوابم نمی بره. بلند می شم و از پنجره بیرون رو نگاه می کنم. آقایی داره کاغذهای تبلیغاتی رو لای در خونه ها میذاره. نمی فهمم چرا وقتی کاغذ لای یکی از درها باقی نمی مونه اینقدر تلاش می کنه که یک جایی براش پیدا کنه. حالا یک خونه اون تبلیغ رو نبینن چطور می شه؟ خب شاید بین همه این خونه ها همون یک خونه مشتری باشه، هان!؟ نارنجی پوشی در حال جمع کردن زباله ها در گوشه ای از کوچه ست تا ماشین شهرداری بیاد همه رو ببره. گربه ای هم اون وسط عروسی گرفته. تک و توک پنجره ای روشنه. چقدر آدم بی خواب! یا شایدم بی تاب! البته هنوز سرشبه، حداقل برای من که هرشب ساعت 3و4 می خوابم. ماشین پرایدی رد میشه، یک لحظه صدای گروپ گروپ تو کوچه می پیچه و بعد، سکوت. به آسمون نگاه می کنم. شبای همیشه بی ستاره تهران. فقط یکی دوتا. چقدر این کوچولوهای نورانی عظمت دارن و چه زندگی پر فراز و نشیبی. گرمای ذوب کننده و سرمای منجمد کننده. روشنایی خیره کننده و تاریکی مطلق. غول سرخ و کوتوله سفید. تجربه نهایت عظمت و پستی. درست مثل زندگی خیلی ازما آدما. اما ستاره دقیقا بعد از پستی وارد دوران اوج میشه. فقط مثل بعضی از ما آدما. ابری یواش یواش روی اون 2تا ستاره رو هم می پوشونه. اما شبای تهران همیشه پره از ستاره های چشمک زن متحرک. همونایی که حامل کلی اتفاقات خوب و بدن. پر از شادی و غم. با بلند شدنشون از زمین دلی تنگ می شه از فراغ و دلی شاد از وصل. یکی میره برای رسیدن به اوج و یکی برای رفتن به قعر. یکی برای زندگی و یکی مرگ و ... . چراغ ها یکی یکی خاموش می شن. اما من هنوزم بی خوابم. شایدم بی تاب

بی صدهزاران مردم، تنهایی
با صدهزاران مردم، تنهایی

وقتی شعر زیبای اخوان ثالث با اجرای زیبای رضا صادقی همراه می شه دوست داری هرروز و هرساعت و هردقیقه از زمان باقی مونده تا لحظه دیدار رو به لحظه دیدار گوش بدی، حالا می خواد یک ساعت باشه می خواد یک سال

ببخشید نتونستم فایل صوتیش رو پیدا کنم