این روزا

ولیعصر رو از جلوی بوف تا میدان ونک پیاده گز می کنم. آدما از کنارم رد می شن یا من از کنارشون. تقریبا اکثرشون دارن میدون، برای رسیدن! به کجا؟ به چی؟ خوش به حال اونایی که می دونن. این مشغله زیاد مردم هم گاهی مفیده. اینطوری وقتی پریشونی و می خوای خیابون طویل ولیعصر رو تو افکارت غوطه بخوری و پایین بری دیگه کسی فرصت نداره پیش خودش فکر کنه دختره مجنون شده. آدما رو نگاه می کنم و ماشینای ردیف شده پشت هم، گاهی با یک سرنشین گاهی 2تا و گاهی 6تا. افکارم پراکنده س، فکرای جورواجور که قاطی هم هی میان و میرن. بعد یکدفعه یکی اون وسط جون می گیره و بقیه رو بیرون می کنه. درست مثل اینکه چند نفر سر اول وارد شدن به جایی کش مکش می کنن بعد یکی میاد بدون هیچ توجهی سرش رو میندازه زیر و وارد میشه. همه کارای آدما خودخواهانه س از جمله دوست داشتنشون. فقط وقتی حاضریم پیش کسی که بهمون نیاز داره باشیم که خودمون باهاش حال کنیم. چه طرز فکرت این باشه چه نباشه واقعیت همینه. کاملا هم طبیعیه. خب از آن گناه که نفعی رسد به غیر چه باک؟ اما وقتی به این فکر می کنی که اونایی که دوست دارن این مدلی دوست دارن یک کمی تو ذوقت می خوره. آدمای دوست داشتنی ذهنت کم میشن. کم و کم تر تا جایی که دیگه هیچ کس نیست حتی خودت. زندگی با منطق خشک چقدر سخته. شاید گاهی لازم باشه دنبال دلایل منطقی نباشیم اونوقت زندگی هم لذت بخش میشه
کم کم زمین خیابونا داره پوشیده میشه از برگای زرد اما این بارون پاییزی کجاست؟ می رسم میدان ونک، چقدر زود، کاش دورتر بود. چه فایده، به هر حال یک روزی باید برسم. این روزا اینطوریم