برف، برف، برف

دیروز از صبح برف می‌بارید. روزهای برفی زمستان برای من مثل قرص اکس می‌مانند. انرژی بخش و شادی‌آور. از خوابگاه که بیرون می‌زنمدانه‌های سفید یکی یکی روی مژه‌ها و موهام می‌نشینند و من دلم نمیاد کلاه کاپشنم را سرم بگذارم تا خیس نشوم. دستم را زیر دانه‌های برف می‌گیرم می‌نشینند روی دستم، زیبا هستند، خیلی، درست مثل برف‌های کارتون‌ها، شکل ستاره یا یک گل شش‌پر. اما حیف که زود آب می‌شوند درست مثل این روزها و شب‌ها، وتنها یک خاطره ازشون به‌جای می ماند، یک خاطره زیبا

دانشگاه خیلی قشنگ شده، درخت‌ها و بوته‌ها و زمین برف پوش، وآتشی که در گوشه‌ای توسط کارگر‌ها روشن شده و بوی چوب سوخته آدم را مست می‌کند. دلم یک کلبه می‌خواهد بالای کوه، وسط برف‌ها، پاکی و بی‌آلایشی و آرامش، هیزم و آتش، چای و لیمو، سیب‌زمینی زغالی، موسیقی خوب و کتاب و بودن کسی که دوستش داری! همگی این‌ها برابر است با یک لذت ناب