کودک درون من

بچه های کوچولو وقتی مریض می شن مامان و بابا بغلشون می کنن، نازشون می کنن، بوسشون می کنن و قربون صدقشون میرن و اینا از 1000 تا قرص و شربت و دارو و درمان اثرش بیشتره و آرام بخش تر
دخترکی 4-5 ساله درونم خونه کرده. دخترکی شیطون با موهای کوتاه و فرفری، چشم های گرد قهوه ای و بینی فندقی، اگرچه گاهی از بچه بازی هاش خسته می شم و دعوامون میشه اما دوستش دارم، دوست داشتنیه. وقتی مریض می شم، وقتی درد می کشم، دیگه خبری از عاطی 26 ساله نیست. دخترک دلش بغل می خواد، نوازش می خواد، می خواد یکی باشه که خودش رو براش لوس کنه، که وقتی از درد ناله می کنه قربون صدقش بره، که بشینه کنارش، سرش رو بذاره روی پاش، موهایش رو با سرانگشتای مهربونش نوازش بده و براش قصه بخونه. دخترک عاطی رو دوست نداره چون حضورش باعث شده که کسی اون رو نبینه، اینجور مواقع دخترک دلش می گیره، پژمرده می شه، میره توی تختش، پتو رو تا زیر چونه ش بالا می کشه،چند صفحه ای کتاب می خونه، چشمهایش رو می بنده و در عالم رویاهاش غرق می شه
برای اولین بار کارم به دندان پزشکی کشید. اونم عصب کشی