تنهایی، این مقدس بی همه چیز که حق نداری بشکنیش حتی اگر خودت بشکنی. مزاحم تنهاییت نمی شم عزیزم، راحت باش

نمی دانم آیا می تونم سرم را بر شانه های شما بگذارم و اشک بریزم؟ با دست های فرو هفتاده و رخوت خواب آوری که از پس آن همه خستگی به سراغ آدم می آید به شما پناه بیاورم در حالی که سخت مرا بغل زده اید و گرمای تن خود را به من وامی گذارید، گاهی با دو انگشت میانی هردو دست نوازشم کنید و دنده هام را بشمارید که ببینید کدامش یکی کم است، و گاه که به خود می آیید با کف دست به پشتم بزنید آرام؟ بی آن که کلامی حرف بزنید یا به ذهنتان خطور کند که من چرا گریه می کنم، چه مرگم است؟ بی آن که بپرسید من که ام، از کجا آمده ام، و چرا این قدر دل دل می زنم، مثل گنجشکی باران خورده؟ میتونم؟